17-08-2011, 19:37
Poszedłem we wtorek na targ co by sprawdzić jak na rynkach światowych kształtują się ceny owoców godnych fermentacji. Idę tak sobie i idę, aż tu nagle widzę dwie baby. Idę powoli, uszu nadstawiam i słyszę: - Droga pani, Pectopol to było coś! A nie jak ten nowoczesny Rohapect... Pani, dawniej to Stary jak wypił takiego wina z Pectopol’em to całą noc mi nie odpuszczał a i sąsiadka okrakiem chodziła potem i koza jakaś niespokojna dwa dni była, a po tym Rohapect’cie... eee, Panie strata pieniędzy – ani wina, ani pożytku ińszego!
W takiej sytuacji zaprzestałem przeglądania notowań giełdy rolnej, z resztą deszcz zaczął dawać niemiłosierny, i postanowiłem empirycznie przekonać się czy ów Rohapect to shit, czy też warto się z nim zaprzyjaźnić. Wszak wiadomo, że lepiej być wystrychniętym na dudka niż wydutkanym na strychu, a z uwagi że Pectopol jest już nieprodukowany, postanowiłem sprawdzić czy ów Rohapect w ogóle działa.
Do eksperymentu użyłem owoców borówki amerykańskiej której już mam dosyć, bo krzaki obrodziły w tym roku okrutnie, a że materiał z tej jagody na wino jest byle jaki, bo ani smaku ani aromatu, zatem nie będzie żal, jeśli coś by poszło nie tak. W kuchni znalazłem ponadto trzy lekko niemedialne brzoskwinki, zatem i je postanowiłem przerobić.
Owoce wsypałem do pojemnika, dodałem czubatą łychę cukru, ćwierć łyżeczki Activitu i tyle samo 995, które trochę stare już są, zatem sypię ich szczodrze. Całość blender doprowadził do stanu porównywalnego z polskim górnictwem - czyli totalnej destrukcji.
Zabrałem się za szykowanie sprzętu do testu: dwie identyczne menzury ustawiłem obok siebie, naszykowałem pipetę do enzymu i... w tym czasie zawartość pojemnika z musem owocowym zamieniła się w galaretę taką, że łyżka sama nie wchodziła. Zatem odmierzyłem cylindrem dodatkowe 100ml wody celem rozrzedzenia towaru, abym miał szansę w ogóle przelać sos do naczyń.
[attachment=14120]
Po wymieszaniu zawartość pojemnika rozdzieliłem sprawiedliwie na dwie menzury, po czym do jednej dodałem 5 kropel Rohapect’u. Menzurę oznaczyłem, dla odróżnienia, literą „R” i międzynarodowym symbolem Wacka. Oba szkła wymieszałem piętnaście razy w prawo.
[attachment=14121]
Po dobie zawartość obu zlewek znów wymieszałem, tym razem po czternaście i pół obrotu w lewo, i pozwoliłem zadziałać zjawisku flotacji. Po kolejnych 12 godzinach sytuacja wyglądała tak:
[attachment=14122]
Z menzur zlałem ciecz, zaś wióry odsączyłem na sicie, a następnie „wyprasowałem” w osobnych ściereczkach metodą „na buraka”, bacząc aby zachowywać porównywalne siły skręcania wora. No i tu mamy efekt:
[attachment=14123]
Podsumowując: jest jednak różnica. Zatem zaśpiewam:
Kto chce niechaj wierzy,
Kto nie chce - niech nie wierzy,
Mi na wydajności zależy
Więc Rohapect daję!
I, jak to mawiał Mistrz Yoda, tyle słów ewangelicznych na dzisiejszą uroczystość.
Pozdrawiam wszystkich, którzy wytrwali do końca posta.
W takiej sytuacji zaprzestałem przeglądania notowań giełdy rolnej, z resztą deszcz zaczął dawać niemiłosierny, i postanowiłem empirycznie przekonać się czy ów Rohapect to shit, czy też warto się z nim zaprzyjaźnić. Wszak wiadomo, że lepiej być wystrychniętym na dudka niż wydutkanym na strychu, a z uwagi że Pectopol jest już nieprodukowany, postanowiłem sprawdzić czy ów Rohapect w ogóle działa.
Do eksperymentu użyłem owoców borówki amerykańskiej której już mam dosyć, bo krzaki obrodziły w tym roku okrutnie, a że materiał z tej jagody na wino jest byle jaki, bo ani smaku ani aromatu, zatem nie będzie żal, jeśli coś by poszło nie tak. W kuchni znalazłem ponadto trzy lekko niemedialne brzoskwinki, zatem i je postanowiłem przerobić.
Owoce wsypałem do pojemnika, dodałem czubatą łychę cukru, ćwierć łyżeczki Activitu i tyle samo 995, które trochę stare już są, zatem sypię ich szczodrze. Całość blender doprowadził do stanu porównywalnego z polskim górnictwem - czyli totalnej destrukcji.
Zabrałem się za szykowanie sprzętu do testu: dwie identyczne menzury ustawiłem obok siebie, naszykowałem pipetę do enzymu i... w tym czasie zawartość pojemnika z musem owocowym zamieniła się w galaretę taką, że łyżka sama nie wchodziła. Zatem odmierzyłem cylindrem dodatkowe 100ml wody celem rozrzedzenia towaru, abym miał szansę w ogóle przelać sos do naczyń.
[attachment=14120]
Po wymieszaniu zawartość pojemnika rozdzieliłem sprawiedliwie na dwie menzury, po czym do jednej dodałem 5 kropel Rohapect’u. Menzurę oznaczyłem, dla odróżnienia, literą „R” i międzynarodowym symbolem Wacka. Oba szkła wymieszałem piętnaście razy w prawo.
[attachment=14121]
Po dobie zawartość obu zlewek znów wymieszałem, tym razem po czternaście i pół obrotu w lewo, i pozwoliłem zadziałać zjawisku flotacji. Po kolejnych 12 godzinach sytuacja wyglądała tak:
[attachment=14122]
Z menzur zlałem ciecz, zaś wióry odsączyłem na sicie, a następnie „wyprasowałem” w osobnych ściereczkach metodą „na buraka”, bacząc aby zachowywać porównywalne siły skręcania wora. No i tu mamy efekt:
[attachment=14123]
Podsumowując: jest jednak różnica. Zatem zaśpiewam:
Kto chce niechaj wierzy,
Kto nie chce - niech nie wierzy,
Mi na wydajności zależy
Więc Rohapect daję!
I, jak to mawiał Mistrz Yoda, tyle słów ewangelicznych na dzisiejszą uroczystość.
Pozdrawiam wszystkich, którzy wytrwali do końca posta.
Wydaję mi się że jest tam nalany przezroczysty sos o którym piszę powyżej.
Pozdro